Op 1 April 2020 kwam ik bij het toenmalig Izeboud wonen, eindelijk weer een dak boven mijn hoofd na een maand of 8 op straat te hebben geleefd/gewoond. Het was wenen, daar dit midden in de Corona maatregelen was en niemand echt goed wist hoe dit te gaan in passen bij mij. Ik kwam uit een situatie op straat en had door de Corona maatregelen 24 uur per dag minimaal 15 personen om me heen, stilte en alleen zijn toen? Daar moest ik mijn best voor doen ondanks de maatregelen van toen. 

En daar zit je dan 1 hoog en volstrekt alleen en van de een op andere dag. Ik ervaarde het hebben van woonplek voor mezelf als prettig, echter wel zwaar want ik kon geen kant op doordat alles dicht was. Alleen de supermarkt was open en mijn werk om alles uit te zoeken vooraf had ik voor niks gedaan (dagbesteding, parken enz), echter was voor alsnog voor niks geweest. 

Na wat aanpassingsproblemen gloorde er hoop er was in IJsselstein een plek op een Zorgboerderij beschikbaar, ondanks alles mocht deze weer open. Zogezegd, zo gedaan en alles ging volgens plan. Tot dat in Juli 2020 mijn gezondheid op instorten stond en ik naar IJsselstein niet meer kon! Na veel gedoe stortte mijn gezondheid in en kwam het uiteindelijk op 5 zware operaties in 15 maanden te staan, waarvan de laatste was op 1-11-2021 en de eerste was op 21-8-2020. Ik kreeg uiteindelijk een blijvend stoma en ervaarde dat als zwaar. Veel steun heb ik toen gehad bij vooral Izeboud, maar ook van Frederike mijn soul-mate echter ze helaas overleed op 6-9-2022 En bovendien had ik in die 15 maanden meerdere malen zelf ook voor mijn leven moeten vechten en nog steeds is mijn leven niet vanzelfsprekend.

Er was echter een ding dat me hielp en hoop gaf, ik durfde uit de kast te komen als transgender na er bijna 50 jr. Ingezeten te hebben. Wel bijzonder gezien de aard van Izeboud, echter ik kreeg wel de kans al was die moeilijk te volbrengen toen. Tegelijk bleef ik zelfstandig bleef een alcoholverslaving te boven (al 4,5 jaar nu geen druppel!), deed/doe zelfstandig mijn hele huishouden en bijv. Boodschappen zonder hulp en dus eigenlijk alles van een huishouden.

Deze structuur en verantwoording naar bijv. Mezelf waren en zijn belangrijk, ook komt het mijn transitie ten goede toen en nu. Hoewel mijn transitie al wel merkbaar goed verliep bij Izeboud kwam deze in een stroomversnelling toen Marie-Janne in dienst kwam en al snel bleek de waarde van haar. Ze neemt onder meer mijn transitie in haar geheel serieus (naam, kleding, acceptatie e.d.). Het unieke in deze situatie is dat ik persoonlijk volledig mezelf kan en mag zijn, namelijk Roxette. Door de zelfstandigheid en toch ook zorg hebben en accepteren kan ik mijn transitie doorlopen op een wijze waarin mijn tempo wordt gerespecteerd en ik word gestimuleerd hierin als dat nodig is. Daarnaast fotografeer ik veel, schilderen veel  en ga bijv. 2 a 3 per week wandelen zelfstandig en vaak 2 uur lang, kortom een creatieve vrouw. Bovendien kan ik op gezette momenten de gezelligheid van het steunpunt opzoeken voor een praatje met mede cliënten en kom ik een paar dagen niet dan is het ook geen probleem. Tweemaal per week komt er iemand bij thuis en praten we over div. Zaken zoals bijv. Mijn transitie of zaken die spelen op dat moment. Kortom ik heb het naar mijn zin hier in Nieuwegein.

De kleinschaligheid spreekt me aan, het is persoonlijk en een plek waar je bij naam gekend wordt en je niet een `nummer` bent. Je bent vooral mens en wordt ook zo behandeld vind ik, je bent onderdeel van een woonvorm die tegelijk je zelfstandigheid stimuleert als je dit aankan en ook  stimuleert als het nodig is zo is mijn ervaring. Al moet je wel je best voor willen en kunnen doen. Sinds MJ is het voor mij vooruitgegaan met alles en komt er iets los in me dat ongekend is na alles wat ik meemaakte.